157. "Et opera tua, et ultima plura prioribus." Quod significet externa in de, constat ex significatione "operum," quod sint externa in quibus interna; nam opera sunt ultimi effectus, in quibus interna se sistunt simul, et ibi in serie; formant ibi suum ultimum et plenum. Interna dicuntur quae sunt cogitationis et voluntatis, et spiritualiter loquendo, quae sunt amoris et fidei; haec sunt in operibus, unde haec sunt ultima. (Quod interiora quae mentis successive influant in externa, usque in extremum seu ultimum, et quod ibi etiam existant et subsistant, videatur n. 634, 6239, 6465, (1)9215, 9216: quod etiam forment in ultimo simultaneum, qua serie, n. 5897, 6451, 8603, 10099: quod totus homo sit in factis seu operibus, et quod id nondum existat quod modo est in velle et non in facere, cum homo facere potest, in opere De Caelo et Inferno, n. 475, 476.)
[2] His adjicere velim arcanum, quod nondum notum est: - Spiritus hominis in tali forma humana apparet post mortem, in quali vita affectionis ejus fuit in mundo; in forma pulchra si vita amoris caelestis ei fuerat, at in forma impulchra si vita amoris terrestris. Inde est quod angeli sint formae amoris et charitatiS. Sed illis non forma tam pulchra est ex affectione solius cogitationis et voluntatis, sed ex illarum affectione in factis seu operibus; facta enim seu opera ex affectione voluntatis et cogitationis, seu amoris et fidei, faciunt externam speciem spiritus, ita pulchritudinem faciei, corporis et loquelae ejus. Causa est, quia sicut interiora desinunt in facta seu opera ut in sua extrema, ita in formam corporis externam; nam notum est quod omne voluntatis hominis desinat in corporis extrema. Pars ibi in quam non desinit voluntas non est pars corporis, ut patet ab actibus etiam minimis corporis, qui omnes fluunt ex nutu voluntatis et sistuntur in corporis extremis (videatur in opere De Caelo et Inferno, n. 59, 60; et in opusculo De Ultimo Judicio, n. 30, 31).
[3] Idem constare potest ex eo, quod spiritus hominis sit prorsus sicut ejus voluntas: non sicut ejus voluntas quae non abit in actum quando potest; ea voluntas est modo cogitatio, in qua apparet sicut velle; sed est sicut voluntas actualis, quae non potius desiderat quam agere: haec voluntas est eadem cum ejus amore; secundum hanc est totus spiritus, et ejus forma humana; (quod voluntas seu amor sit ipse spiritus, videatur supra, n. 105, et in opere De Caelo et Inferno, n. 479;) unde est quod toties in Verbo dicatur quod homo debeat "facere praecepta," et quod ei retribuetur secundum "facta;" hoc est, secundum amorem in factis, non autem secundum amorem absque factis, si facere potest.
[4] Dicitur, "Novi opera tua, et ultima plura prioribus;" et per "ultima plura prioribus" intelligitur quod pleniora sint amore post conjunctionem interni hominis cum externo; nam quantum internus conjungitur externo, tantum plus interni est in externis, consequenter in factis seu operibus: externa enim seu opera non sunt nisi quam effectus interiorum, quae sunt voluntatis et inde cogitationis; et effectus trahunt omne suum ab internis, a quibus existunt, sicut motus a suo conatu; conatus in homine est voluntas, et motus inde est actio.
[5] Ex illis quae in hoc versu explicata sunt, constare potest, quo ordine describitur conjunctio interni cum externo apud hominem ecclesiae: nempe, internum per "Novi opera tua et charitatem;" bonum interni et verum ejus per "ministerium et fidem;" conjunctio interni cum externo per "tolerantiam;" et externa inde per "Novi opera tua, et ultima plura prioribus:" sed quod illa involvantur iis verbis, nemo videre potest ex sensu litterae, sed ex sensu spirituali, qui inest, sensui litterae.
This page is part of 
© 2000-2001 The Academy of the New Church