211. "Dicentium se (ipsos) Judaeos esse (et non sunt) sed mentiuntur." - Quod significet qui credunt se in veris esse, cum tamen sunt in falsis, constat ex significatione "Jehudae," quod illi supremo sensu sit Dominus quoad amorem caelestem, in sensu interno regnum caeleste Domini et Verbum, et in externo doctrina ex Verbo quae ecclesiae caelestis (de qua supra, n. 119); inde est, quod per "dicere se Judaeos esse," significetur credere se in genuina doctrina esse, ita in ipsis veris: et ex significatione "mentiri," quod sit esse in falsis; per "mendacium" enim in Verbo significetur falsum doctrinae (de qua n. 8908, 9248). Illi qui in sola fide sunt et in nulla charitate non sciunt quod in falsis sint, quia credunt quod sint in veris; cum tamen ex falso principio, quod est quod sola fides salvet, fluant falsa in continua serie; trahit enim principium omnia in suas partes, quia cum illo erunt connexa; inde illis tanta ignorantia in rebus caeli et ecclesiae est. Quod illis ignorantia sit, constare potest ex eo, quod non sciant quid amor caelestis qui est amor in Dominum, quid amor spiritualis qui est charitas erga proximum, quid proximus, quid bonum, quid conjunctio boni et veri, quid vita spiritualis, et quid affectio spiritualis, quid conscientia, quid liberum arbitrium, quid regeneratio, quid tentatio spiritualis, quid et cur Baptismus, et quid et cur Sancta Cena, quid sensus spiritualis Verbi, quid caelum et infernum, quod illud et hoc sint ex humano genere, et quid plura alia. Ex ignorantia illorum fluunt falsa cum cogitatur de illis, quoniam ex nulla illustratione, ut supra dictum est, cogitare possunt, nec aliquem visum internum habere de aliqua re spirituali. (Praeterea videantur quae de hac re in Arcanis Caelestibus, ostensa (sunt): Quod nempe fides separata a charitate sit nulla fides, n. 654, 724, 1162, 1176, 2049, 2116, (1)2343, 2349, 3849, 3868, 6348, 7039, (2)7822, 9780(, 9783). Quod talis fides in altera vita pereat, n. 2228, 5820; quum pro principio ponitur sola fides, quod vera contaminentur falso principio, n. (3)2435; quod nec se persuaderi patiantur quia contra principium, n. 2385. Quod doctrinalia de sola fide destruant charitatem, n. 6353, 8094. Quod illi qui fidem separant a charitate, intus in falsis sui mali sint, tametsi hoc non sciunt, n. 7790, 7950. Quod ideo non illis conjungi possit bonum, n. 8981, 8993. Quod fides separata ab amore et charitate sit sicut lux hiemis, in qua omnia telluris torpent, et nihil messis, fructus et floris producitur; at quod fides ex amore seu charitate sit sicut lux veris et aestatis, in qua omnia florent et producuntur, n. 2231, 3146, 3412, 3413. Quod lux hiemalis, quae est fidei separatae a charitate, vertatur in densas tenebras cum influit lux e caelo; et quod illi tunc qui in ea fide sunt in caecitatem et stupiditatem veniant, n. 3412, 3413. Quod qui fidem a charitate separant doctrina et vita in tenebris sint, ita in ignorantia veri, et in falsis, n. 9186; quod se conjiciant in falsa et inde mala, n. 3325, 8094. Errores et falsa in quae se conjiciunt, n. 4721, 4730, 4776, 4783, 4925, 7779, 8313, 8765, 9224. Quod Verbum illis sit occlusum, n. 3773, 4783, 8780. Quod non videant et attendant ad omnia illa quae Dominus toties locutus est de amore et charitate, deque fructibus seu bonis actu, de quibus, n. 1017, 3416; quod nec sciant quid bonum, ita nec quid caelestis amor, et quid charitas, n. (4)2417, 3603, 4126, 9995. Quod simplices corde, et usque sapientes, sciant quid bonum vitae, ita quid charitas, et non quid fides separata, n. 4741, 4754.)