251. "lntrabo ad illum."-Quod significet conjunctionem, constat ex significatione "intrare," cum de Domino, quod sit conjungi Ipsi (de qua n. 3914, 3918, 6782, 6783). Quod Dominus conjungatur illis qui recipiunt Ipsum corde et vita, est quia Dominus intrat seu influit in vitam; intrat seu influit solum apud illos qui in vita amoris spiritualis sunt, seu in vita charitatis, nam charitas est amor spiritualis; quando hic amor facit vitam hominis, tunc intrat seu influit Dominus per illum in vera fidei, et facit ut homo videat seu cognoscat illa; inde affectio veri spiritualis est homini. Maxime fallitur quod Dominus intret seu influat in solam fidem, seu in fidem separatam a charitate apud hominem; huic fidei nulla vita inest, est enim sicut spiritus pulmonicus absque cordis influxu, qui spiritus foret solum motus inanimatus; spiritus enim pulmonicus animatur per influxum cordis, ut notum est. Inde patet per quam viam admittitur Divinum procedens a Domino, nempe per viam cordis, hoc est, amoris: sive dicas cor sive amorem, idem est ac spiritus vitam inde. Quod amor faciat vitam hominis, quisque potest scire et videre, si modo vult attendere; nam quid homo absque amore? nonne stipes? Inde qualis amor talis homo. Amor est velle et facere, nam quod homo amat hoc vult et facit. Idea de bono charitatis et de vero fidei formari potest ex solis luce et calore. Lux quae procedit ex sole cum conjuncta est calori, quod fit tempore veris et aestatis, tunc omnia telluris germinant et florent; at cum in luce non est calor, ut tempore hiemis, tunc omnia telluris torpent et emoriuntur: etiam lux spiritualis est verum fidei, et calor spiritualis est bonum charitatis. Ex his idea formari potest de homine ecclesiae, qualis ille est quando apud illum conjuncta est fides charitati, quod nempe sit sicut hortus et paradisus; et qualis ille quando apud illum non conjuncta est fides charitati, quod sit sicut desertum et terra nive obtecta.