[2] Ex his constare potest quod omnes qui separant fidem a charitate, non sciant quid fides nec quid charitas; de fide enim non aliam ideam habent quam sicut de omni re memoriae, quae creditur quia audiverunt a viris eruditis; quae tamen fides est fides historica, nam non vident num ita sit, nisi quam ex alio; et quod videtur ex alio, hoc confirmari potest tam ex Verbi sensu litterae non intellecto quam ex ratiociniis ex apparentiis et scientificis, tametsi foret falsum vero oppositum; et cum confirmatum est, fit fides persuasiva; sed haec fides, et fides historica, non est fides spiritualis, ita non fides salvans, nondum enim vitam a Domino habet: ut vero homo hanc vitam accipiat, vivet secundum praecepta Domini in Verbo; nam vivere secundum illa est vivere a Domino, quia Dominus est Verbum et in Verbo; et haec vita est vita fidei, quae est charitas, et tunc affectio ejus fit charitas, et cogitatio ex illa affectione fit fides; omnis enim cogitatio hominis trahit vitam suam ex affectione, nam cogitare absque affectione nemo potest; quare cum affectio hominis fit spiritualis, tunc etiam cogitatio ejus fit spiritualis; consequenter qualis charitas est apud hominem, talis est ejus fides: inde constare potest quod charitas et fides, unum agant sicut affectio et cogitatio, seu quod idem, sicut voluntas et intellectus, nam affectio est voluntatis et cogitatio est intellectus; consequenter unum agunt sicut bonum et verum. Inde patet quod vivere secundum praecepta Domini ex Verbo, seu "observare mandata Dei," significet vivere vitam fidei quae est charitas.