870. "Habentem Evangelium aeternum." Quod significet de adventu Ipsius, et de salvatione credentium in Ipsum, constat ex significatione "Evangelii," quod sit adventus Domini, et tunc salvatio credentium in Ipsum; (quod adventus Domini fuerit, et quoque futurus, quando consummatio saeculi, hoc est, quando finis ecclesiae veteris ac principium novae, et quod tunc etiam ultimum judicium, videatur supra, n. 612;) et ex significatione "aeterni," quod sit Divinum quoad Existere. Bina sunt universalia per quae exprimitur Divinum, nempe infinitum ac aeternum: infinitum est Divinum quoad Esse, ac aeternum est Divinum quoad Existere, ac utrumque supereminenter intelligendum est, nempe absque spatio et absque tempore; qui ex spatio et ex tempore cogitat de infinito ac aeterno, is in errores labitur; spatium enim et tempus sunt propria Naturae, in quibus est homo quoad ideas suas quando in naturali mundo vivit, at non in illis est quando relinquit mundum ac venit in caelum; apparent quidem spatia et tempora in caelo plane similiter ut in mundo, sed sunt modo apparentiae statuum apud angelos; status enim affectionis et inde cogitationis illorum sistuntur apparenter coram sensibus illorum externis sicut spatia et sicut tempora, at usque non sunt spatia et tempora sicut in mundo naturali. (Qualia itaque sunt, constare potest ex binis articulis in opera De Caelo et Inferno, in quibus De Spatio et Tempore in Caelo actum est.) Quia Divinum est infinitum et aeternum, ideo in omnibus et singulis quae a Divino fiunt, est infinitum et aeternum; inde nunc est quod Evangelium, per quod significatur adventus Domini et salvatio fidelium, dicatur "aeternum:" quod infinitum ac aeternum dicatur de solo Domino, videatur supra (n. 23, 286). Quod "Evangelium" significet adventum Domini, et salvationem fidelium tunc, constat ex locis in utroque Testamento, ubi Evangelium dicitur, quae supra (n. 612) allata sunt.