373. "Et Honor et Virtus et Robur," significat Divina Caelestia Domini. - In praecedente articulo dictum est, quod haec tria, "honor, virtus et robur," in Verbo, ubi de Domino, dicantur de Divino Caelesti, seu de Divino Amore aut de Divino Bono Ipsius; quod "honor," videatur n. 249: quod "robur," n. 22; quod etiam "virtus," constare potest ex locis in Verbo, ubi nominatur. Sciendum est, quod in singulis Verbi sit conjugium boni et veri, et quod sint voces quae se referunt ad bonum, et quod sint voces quae se referunt ad verum; sed illae voces non possunt internosci ab alio, quam qui Sensui spirituali studet; ex illo patet quae vox boni seu amoris est, et quae vox veri seu sapientiae est; et ex multis locis datum est scire, quod "honor, virtus et robur" dicantur, ubi de Divino Bono agitur; quod etiam "virtus," videri potest (Matth. xiii. 54; cap. xxiv. 30; Marc. xiii. 25, 26; Luc. i. 17, 35; cap. ix. 1; cap. xxi.{1} 27; et alibi). Quod in singulis Verbi sit Conjugium Domini et Ecclesiae, et inde conjugium boni et veri, videatur in Doctrina Novae Hierosolymae de Scriptura Sacra (n. 80-90). @1 xxi. pro "xix."$