251. I. Quid homo naturalis et quid homo spiritualis. Homo non est homo ex facie et corpore, sed ex intellectu et voluntate, quare per hominem naturalem et hominem spiritualem intelligitur intellectus et voluntas ejus, quod vel naturales vel spirituales sint. Naturalis homo quoad intellectum suum et voluntatem suam est sicut Mundus naturalis, et quoque vocari potest Mundus seu microcosmus; et spiritualis homo quoad intellectum suum et voluntatem suam, est sicut Mundus spiritualis, et quoque vocari potest ille Mundus seu Coelum. [2] Exinde patet, quod Naturalis homo, quia in quadam imagine est Mundus naturalis, amet illa quae mundi naturalis sunt, et quod spiritualis homo, quia in quadam imagine est Mundus spiritualis, amet illa quae hujus Mundi seu Coeli sunt: spiritualis homo quidem etiam amat mundum naturalem, sed non aliter quam sicut herus suum famulum, per quem praestat usus; secundum usus etiam naturalis homo fit sicut spiritualis, quod fit cum naturalis homo sentit jucundum usus ex spirituali; hic naturalis homo potest vocari naturalis spiritualis. [3] Homo spiritualis amat vera spiritualia[;] amat non modo illa scire et intelligere, sed etiam vult illa; naturalis autem homo amat vera illa loqui et quoque facere; facere vera est praestare usus. Haec subordinatio est ex conjunctione Mundi spiritualis et Mundi naturalis; nam quicquid apparet et fit in Mundo naturali, ducit causam ex Mundo spirituali. Ex his constare potest, quod spiritualis homo prorsus distinctus sit a naturali homine, et quod non alia communicatio intercedat, quam qualis est inter causam et effectum.