105. (Vers. 5.) "Memor esto itaque unde excideris, et resipisce, et prima opera fac." - Quod significet recordationem priorum, et in de quod deviaverint a vero, ac ut in animum veniat bonum vitae incohantis ecclesiae, constat ex significatione "memor esse," quod hic sit recordatio priorum; ex significatione "unde excideris," quod sit deviatio inde, ita deviatio a vero; ex significatione "resipiscere," quod sit ut in animum veniat; et ex significatione "prima opera facere," quod sit bonum vitae incohantis ecclesiae. (Quod "opera" sint omnia illa vitae quae procedunt ex amore et fide, videatur n. 98; et quod "prima opera," quae sunt charitatis, sint quae incohantis ecclesiae, mox supra, n. 104.) Quod vita secundum cognitiones sit essentiale ecclesiae, et non cognitiones absque vita secundum illas, constare potest unicuivis qui expendit: cognitiones enim, quamdiu non vivitur secundum illas, resident solum in memoria; et quamdiu ibi solum resident, non afficiunt interiora hominis; nam memoria homini data est ut sit receptaculum a quo desumantur quae inservitura sunt vitae, et tunc inserviunt vitae quando homo vult illa et facit illa.
[2] Totus spiritus hominis non est nisi quam sua voluntas; quapropter homo, cum fit spiritus, non potest resistere alicui rei quae (non) est contra voluntatem ejus, totus enim nititur in id. Quod ita sit, notissimum est in mundo spirituali; et quoque vidi exploratum aliquoties, num spiritus possit facere contra suam voluntatem, ex qua ille est, et compertum quod non posset: inde patuit, quod hominis voluntas sit quae format spiritum ejus, et quod spiritus hominis, postquam reliquit corpus, sit sua voluntas. Sive dicas voluntatem, sive amorem, idem est, nam quod homo amat hoc vult; quare etiam, sive dicas quod spiritus hominis non resistere possit suae voluntati, seu (1)dicas quod non possit resistere suo amori, idem est. Cognitiones veri et boni, antequam intrant voluntatem seu amorem hominis, nihil prorsus faciunt ad Salutem ejus, ex causa quia non intra hominem sunt, sed extra illum. At usque cognitiones sunt necessariae, quoniam absque illis homo nihil scire potest de vita spirituali; et qui nihil scit de illa, nec fieri potest spiritualis: quod enim homo scit, hoc potest cogitare, potest velle, et potest facere, non autem quod non scit; sed usque si non altius intrant quam in memoriam et inde cogitationem, non afficiunt illum, proinde non salvant.
[3] Creditur a pluribus hodie in mundo, imprimis ab illis qui solam fidem essentiale ecclesiae faciunt, quod scire doctrinalia, et ex scientia credere quod vera sint, salvet hominem utcunque vivit; sed asseverare possum, quod nemo per illa sola salvetur. Vidi plures, etiam doctissimos, in infernum conjectos; at vicissim illos qui vixerunt secundum cognitiones veri et boni ex Verbo, elevatos in caelum. Inde patet quod cognitiones nihil faciant, sed vita secundum illas, et quod cognitiones modo doceant quomodo vivendum est. Vivere secundum cognitiones veri et boni, est cogitare quod ita, non aliter faciendum sit, quia praeceptum est a Domino in Verbo; cum homo inde cogitat, et inde vult et facit, tunc fit ille spiritualis: sed oportet illos, qui intra ecclesiam sunt, credere in Dominum; et cum cogitant de Ipso, cogitare de Divino Ipsius in Humano, quoniam ex Divino Humano Ipsius procedit omne charitatis et fidei.
This page is part of 
© 2000-2001 The Academy of the New Church