292. "Et abjiciebant coronas suas coram throno." Quod significet humiliationem et tunc agnitionem corde quod nihil boni ex illis, sed quod omne a Domino, constat ex significatione "coronae," quod sit bonum et inde sapientia (de qua supra, n. 272); et ex significatione "abjicere coram throno," seu ibi demittere, quod sit ex humiliatione agnoscere quod id non a semet sed a solo Domino, nam "abjicere" est sibi abdicare, et "demittere coram throno" est agnoscere quod id a solo Domino. Bonum quod hic per "coronas" significatur, est bonum amoris et charitatis; hoc bonum influit a solo Domino, ac recipitur ab angelis caeli et ab hominibus ecclesiae in veris quae ex Verbo. Vera quae ex Verbo apud angelum et apud hominem in eorum memoria sunt; exinde Dominus evocat illa et conjungit bono quantum angelus aut homo in affectione veri spirituali est, quae ei est quando vivit secundum vera ex Verbo. Conjunctio fit in interiori seu spirituali homine, et inde fit in exteriore seu naturali homine. Conjunctio illa facit ecclesiam apud hominem dum in terris vivit, et postea facit caelum apud illum: inde patet quod absque illa conjunctione nemo possit salvari, tum quod nulla conjunctio boni et veri detur nisi homo vivat vitam amoris: vivere vitam amoris est facere praecepta Domini, nam amare est facere; quod enim homo amat hoc vult et hoc facit; quod autem non amat hoc non vult et ideo non facit.