Quod Divinus amor sit Divinum bonum, et quod Divina sapientia sit Divinum verum, est quia omne quod amor facit est bonum, et omne quod sapientia docet est verum. Inde patet quod Divinus amor ex effectu, qui est usus, dicatur Divinum bonum; et quod Divina sapientia etiam ex effectu, qui est usus, dicatur Divinum verum: effectus enim est facere et quoque docere; sed unum est amoris et alterum est sapientiae; et omnis effectus est usus, ac usus est qui vocatur bonum et verum; at bonum est essentia usus, ac verum est forma ejus. Haec ulterius explicare ac deducere est supervacaneum, quoniam quisque ex ratione videre potest quod amor faciat, et quod sapientia doceat, et quod id quod amor facit sit bonum, et id quod sapientia docet sit verum; tum etiam quod bonum quod amor facit sit usus, et quod verum quod sapientia docet etiam sit usus. Expende modo tecum quid amor absque bono in effectu, et quid bonum in effectu absque usu, num amor sit aliquid, et num bonum sit aliquid; sed quod sit aliquid in usu, consequenter quod amor existat in usu: similiter sapientia per verum; nam haec docet, et amor facit. Ex eo est quod calor, qui ex Sole qui est Dominus, dicatur Divinum bonum; ac lux ex illo Sole dicatur Divinum verum. Ita dicuntur ab effectu; nam calor ille est effectus amoris, et lux est effectus sapientiae, ac uterque est usus, nam calor ille vivificat angelos, et lux illa illustrat illos; pariter homines.

[114.] [DE DIVINA SAPIENTIA. SECTIO IX.(2)]

Quid Divinus Amor est, in antecedente articulo dictum est; hic nunc quid Divina Sapientia est, dicetur. Divina sapientia est illa quae vocatur Divina Providentia, et quoque quae vocatur Divinus Ordo; ac Divina vera sunt quae vocantur Leges Divinae Providentiae, de quibus supra actum est, et quoque quae vocantur Leges Divini Ordinis. Hae leges ab una parte spectant Dominum, ab altera spectant hominem, et utrinque spectant conjunctionem. Divinus amor pro objecto habet ducere hominem et adducere illum ad se; et Divina sapientia pro objecto habet docere hominem viam quam iturus est ut in conjunctionem cum Domino veniat. Hanc viam docet Dominus in Verbo, et in specie in Decalogo; quamobrem ibi binae tabulae digito Ipsius Domini sunt scriptae, quarum una spectat Dominum, et altera hominem, ac utraque conjunctionem. Quare ut sciatur via, explicabitur Decalogus, quod fiet in sequentibus.

[DE DIVINA SAPIENTIA. SECTIO IX.(3)]

Homo quia est recipiens et Divini amoris et Divinae sapientiae, ideo data est illi voluntas et datus est illi intellectus; voluntas in qua recipiet Divinum amorem, et intellectus in quo recipiet Divinam sapientiam,- Divinum amorem in voluntate per vitam, et Divinam sapientiam in intellectu per doctrinam; sed quomodo receptio fit per doctrinam in vita, et per vitam in doctrina, est omne opus quod, tam clare quantum fieri potest, in explicatione Decalogi docebitur.