Continuatio de ultimo judicio, et de interitu coeli et terrae
Quae de vastatione, pleraque sunt de Lutheranis et Reformatis ita vocatis
Postquam plures vastationes particulares factae sunt, de quibus supra [5184-86, 5197-98], et illae cohortes, quae plures fuerunt, dejectae sunt e montibus et petris, et conjectae in stagna, paludes, lacus, et in voragines, unde nusquam possent ascendere, tandem venerunt quidam, qui se praetulerunt aliis, et excitarunt animos contra Dominum, ac contra Divinum Verum, quod ab Ipso, ex quibus coepit tota quasi massa fermentari, et observatum quod turba et tumultus ille pervaderet undequaque circum, in 10, ad 20 montes et petras, ad illos qui supra illos, et quae infra ad radices, etiam ad cacumina, ubi creditum quod coeli essent, nam illi qui ibi apparuerunt inferioribus sicut nimbus, et creditum quod ibi coeli, hi quoque in turbas se contulerunt similiter ac qui infra, et tunc praeferebant se aliqui, et caeteri adhaerebant, et illos adjuvabant, solum ad perdendum illos qui in Divino Vero a Domino erant, ita contra Dominum, cum itaque hoc animadversum, quod contagio creverit ubique, tunc Domini adventus fuit generalis, apparebat sicut sphaera nimbosa, quae circumferebatur super montes et petras, et devehebat omnes habitatores ibi, non dejiciendo illos ut prius, sed auferendo, sic ut non appareret unde, nam Divina illa sphaera transibat in eorum interiora quae voluntatis seu cordis, et abripuit eos, et transtulit momento ad loca inferiora et ad inferna, quibus correspondebant, et hoc ad myriades, hoc factum est intra horae tempus, ex sphaera illa Divina quae circumferebatur circumcirca in gyrum, aliquoties redeundo, et sic devehebat omnes illos qui rebellarunt, qui non devecti non visi sunt, quia absconditi, qui fuerunt qui non rebellarunt, ipsi montes et capita montium recedebant et subsidebant, quidam usque ad planitiem, urbes dejectae, et visa ubivis solitudo, hic erat interitus coeli et terrae, qui in genuino sensu in Verbo intelligitur per ultimum judicium, quorum loco exspectatur novum coelum et nova terra [Apoc. XXI: 1].
