12. Judicium quod fit super omnes ab Ecclesia transacta, fit propter finem ut tam communiter quam singulariter separentur boni a malis, ac ut boni eleventur in caelum, et mali dejiciantur in infernum; quod nisi fiat quando Ecclesia consummata est, hoc est, quando non amplius in veris et bonis est, non potest aliquis ibi salvari. Quod non possit salvari est quia non potest regenerari, et quisque regeneratur per vera fidei et bona amoris. Huic causae accedit haec, quod a tempore vastationis Ecclesiae usque ad ejus consummationem succrescat infernum in tantum ut subtegat totum caelum angelicum, per quod a Domino vera et bond regenerantia ad homines telluris descendunt; quo obtecto, non aliquod verum cogitationis ex fide, neque bonum voluntatis ex charitate, nisi quam per rimas penetrare potest; immo, quod penetrat, vel in via antequam hominem pertingit[1], vel ab ipso homine dunt in illo est, pervertitur; hoc est, verum vel rejicitur vel falsificatur, ac bonum vel sufflaminatur vel adulteratur: verbo, Ecclesia in fine suo est sicut obsessa a satanis; satanae dicuntur qui delectantur a falsis et jucundantur a malis. Ut itaque totalis damnatio, quae tunc super caput cujuvis est ac imminet, tollatur, necessum est ut infernum, quod se in altum sustulit, ac ut dictum succrevit usque ad caelum, tollatur, non modo deprimatur, sed etiam dispergatur et subjugetur, et tunc boni separentur a malis, hoc est, vivi a mortuis. Separatio haec, et tunc elevatio bonorum in caelum seu in terram viventium, ac dejectio malorum in infernum seu in terram mortuorum, est quae vocatur Judicium. Quod tale judicium jamdum anno 1757 factum sit super homines hodiernae Ecclesiae Christianae, in singulari opusculo, anno 1758 Londini edito, evulgatum et descriptum est.