[2] (Continuatio de Fide Athanasiana, et de Domino.) (vii.) Lex Septima Providentiae Divinae est, Ut homo non immittatur in vera fidei et in bona amoris a Domino, nisi quantum in illis potest teneri usque ad finem (vitae: praestat enim ut homo constanter malus sit, quam ut bonus et postea malus, sic enim fit profanus: permissio mali etiam inde est. --Dominus potest unicuique homini, qui sanae rationis est, dare affectionem veri et inde fidem, et affectionem boni et inde amorem, id per detentionem ab amoribus malis, qui sunt proprii ejus; quantum enim homo ab ills detinetur, tantum est in intellectu veri et in voluntate boni: vidi ipsos diabolos redactos in talem statum; in quo cum fuerunt, locuti sunt vera ex intellectu et fide, et fecerunt bona ex voluntate et amore, in quem statum radacti sunt, quia negaverunt quod non potuerint intelligere vera et facere bona: ast ut primum detentio ab amoribus propriis illorum relaxata est, et redierunt in cupiditates amorum suorum, pro fide veri erat illis fides falsi, et pro amore boni erat illis amor mali: hoc testatum est saepius, et coram pluribus. Inde patuit quod unusquisque possit reformari, et quod reformari non aliud sit quam removeri a malis amoribus; quomodo autem homo removetur ab illis, supra dictum est. Quod id non fiat a Domino, est causa, quia illi qui in affectionem veri et inde fidem, et in affectionem boni et inde amorem, veniunt, et non constanter in illis affectionibus ad finem vitae manent, sed remittunt se in amores a quibus se retinuerunt, sancta profanant.

[3] Sunt plura profanationis genera, sed hoc genus est omnium gravissimum. Sors enim illorum post mortem est terribilis: non sunt in inferno, sed sub inferno, et ibi non cogitant nec volunt, sed vident et agunt; vident quae non sunt, et non vident quae sunt; et agunt sicut omnia agerent, et tamen nihil agunt; sunt prorsus phantasiae deliria: et quia non cogitant nec volunt, non sunt homines amplius, humanum enim est cogitare et velle; inde non vocantur illi vel illae, sed in neutro genere, illa vel illud; cum spectantur in aliqua luce caeli, apparent sicut sceleta obtecta cute nigricante: tales fiunt illi qui semel reformati sunt, et non manent. Causa tam horrendae sortis illorum etiam dicetur: per reformationem fit illis communicatio cum caelo; inde influunt bona et vera, per quae aperiuntur interiora mentis illorum, et ad latus removentur mala; si manent in hoc statu ad mortem, felices sunt, at si non manent fiunt infelices; mala enim tunc quae remota sunt refluunt, et commiscent se cum veris et bonis, ita infernum cum caelo apud illos, usque ut separari nequeunt; nam quicquid hominis menti semel per amorem impressum est, hoc non exstirpatur; quare post mortem, quia bona non separari possunt a malis, nec vera a falsis, tota mens eruitur; inde non amplius illis est cogitatio et voluntas; quod remanet est sicut crustaceum exempto nucleo, aut sicut cutaneum et simul osseum absque carne, hoc enim ab homine apud illa superest. Sciatur ergo quod non periculum sit venire a malo ad bonum, sed quod periculum sit venire a bono ad malum.