735. Post haec angelus allocutus est illos, qui induxerant sibi ideam de gaudiis caeli, et de felicitate aeterna, quod forent epulationes cum Abrahamo, Isaco et Jacobo; et post epulas ludi et spectacula, ac iterum epulae, et sic in aeternum: et dixit illis, "Sequimini me, et introducam vos in gaudiorum vestrorum felicitates." Et introduxit illos per nemus in planitiem stratam asseribus, super qua positae erant mensae, quindecim ab uno latere, et quindecim ab altero. Et quaesiverunt, "Cur tot mensae?" Et respondit angelus, quod prima mensa sit Abrahami, secunda Isaci, tertia Jacobi, et juxta has in serie mensae duodecim apostolorum; "ab altero latere totidem mensae uxorum illorum, et tres primae mensae sunt Sarae uxoris Abrahami, Rebeccae uxoris Isaci, ac Leae et Rachelis uxorum Jacobi; ac duodecim reliquae sunt uxorum duodecim apostolorum." [2.] Post aliquam moram, apparebant omnes mensae plenae ferculis, et spatiola inter haec ornata parvis pyramidibus cum condituris. Epulaturi stabant circum illas in exspectatione videndi praesules mensarum; qui pauculum exspectati visi sunt in ordine processionis ab Abrahamo ad ultimum apostolorum intrantes; et mox quisque ad suam mensam accedens se reposuit super toro ad caput ejus; et inde dixerunt ad circumstantes, "Discumbite etiam vos nobiscum;" et discubuerunt viri cum patribus illis; et feminae cum uxoribus illorum, et comederunt et biberunt in laetitia, et cum veneratione. Post prandium exiverunt illi patres; et tunc instituti sunt ludi, choreae virginum et juvenum, et post has spectacula: quibus finitis invitabantur iterum ad epulas, sed cum statuto, quod primo die comederent cum Abrahamo, altero cum Isaco, tertio cum Jacobo, quarto cum Petro, quinto cum Jacobo, sexto cum Johanne, septimo cum Paulo, et cum reliquis in ordine usque ad quindecimum diem, a quo iterum in simili ordine commessationes renovarent variando sedes, et sic in aeternum. [3.] Post haec angelus convocavit viros cohortis, et dixit illis, "Hi omnes, quos vidistis ad mensas, in simili cogitatione imaginaria de gaudiis caeli, et inde felicitate aeterna cum vobis fuerant; et propter finem, ut ipsi videant vanitates idearum suarum, et ab illis abducantur, institutae sunt, et a Domino permissae tales epulares scenae. Primores illi, quos vidistis ad capita mensarum, erant personati senes, plerique ex rustica gente, qui barbati, et ex quadam opulentia prae ceteris fastuosi, quibus inducta est phantasia, quod vetusti illi patres essent. [4.] Sed sequimini me in vias exitus e palaestra hac." Et secuti sunt, et videbant quinquaginta hic et quinquaginta ibi; qui farciverant ventres cibariis usque ad nauseas, et concupiverunt redire ad familiaria domuum suarum, quidam ad sua munia, quidam ad sua negotia, et quidam ad suas operas: at multi a custodibus nemoris retenti et interrogati de diebus epulationis illorum, et num adhuc ad mensas cum Petro et cum Paulo comederint, et si prius exirent, hoc, quia, indecens est, futurum illis pudori: sed plerique respondebant, "Explevimus gaudia nostra, cibi facti sunt nobis insipidi, ac gustus torridus, fastidit illos stomachus, non sustinemus libare illos, protraximus aliquot dies et noctes in luxurie illa, impense rogamus ut emittamur:" ac dismissi, anhelo spiritu et festino cursu aufugerunt domum. [5.] Post haec angelus vocavit viros cohortis, et in via docuit illos haec de caelo: "In caelo aeque sicut in mundo sunt cibi et potus, sunt commessationes et convivia; et apud primores ibi sunt mensae super quibus sunt opimae dapes, cupediae et lautitiae, quibus exhilarantur et recreantur animi; et sunt quoque ludi et spectacula; et sunt musicalia et cantica; et omnia illa in summa perfectione: talia sunt illis etiam in gaudia, sed non in felicitatem; haec erit in gaudiis, et inde ex gaudiis; felicitas in gaudiis facit ut sint gaudia, opimat illa, et sustentat ne vilescant et fastidiantur; et haec felicitas est cuivis ex usu in sua functione. [6.] Est aliqua vena in affectione voluntatis cujusvis angeli latens, quae attrahit mentem ad aliquid faciendum; mens per hoc tranquillat se, et satisfacit sibi; haec satisfactio et illa tranquillitas faciunt statum mentis receptibilem amoris usus a Domino; ex receptione hujus est felicitas caelestis, quae est vita illorum gaudiorum, quae prius memorata sunt. Cibus caelestis in sua essentia nec aliud est quam amor, sapientia et usus simul, hoc est, usus per sapientiam ex amore; quamobrem unicuivis in caelo datur cibus pro corpore secundum usum quem praestat, magnificus illis qui in eminente usu sunt, modicus sed exquisiti saporis illis qui in medii gradus usu sunt, et vilis illis qui in vili usu sunt, at nullus socordibus."