Quodam mane experrectus e somno vidi duos angelos descendentes e caelo, unum e meridie caeli, et alterum ex oriente caeli, utrumque in curribus, quibus alligati sunt equi albi. Currus in quo vectus est angelus e meridie caeli, splendebat sicut ex argento; et currus, in quo vectus est angelus ex oriente caeli, splendebat sicut ex auro; et habenae quas tenebant manibus fulgebant sicut ex luce flammea aurorae. Ita mihi visi sunt duo illi angeli e longinquo; sed cum prope venerunt, non apparebant in curru, sed in sua forma angelica. quae est humana. Ille, qui ab oriente caeli venit, in veste splendente purpurea erat; et ille qui a meridie caeli, in veste hyacinthina. Hi cum sub caelis in inferioribus erant, accurrebat unus ad alterum, sicut aemularentur quis prior, et se mutuo amplexi et osculati sunt. Audivi quod duo illi angeli, dum in mundo vixerunt, fuerint amicitia interiori conjuncti, sed nunc unus in caelo orientali, alter in caelo meridionali. In caelo orientali sunt qui a Domino in amore sunt, in caelo autem meridionali, qui a Domino in sapientia sunt. Illi, postquam aliquamdiu collocuti sunt de magnificis in caelis suis, venit in sermonem illorum hoc, Num caelum in essentia sua sit amor, vel num sapientia. Conveniebant illico quod unum sit alterius, sed cujus ab origine ventilabant. [2.] Ille angelus qui e caelo sapientiae erat, quaesivit alterum, "Quid amor?" et respondit, quod amor oriundus a Domino ut Sole, sit calor vitae angelorum et hominum, ita Esse vitae illorum; et quod derivationes amoris dicantur affectiones, et quod per has producantur perceptiones et sic cogitationes; "ex quo fluit, quod sapientia ex origine sua sit amor; consequenter quod cogitatio ex origine sua sit affectio illius amoris; et quod videri possit ex derivationibus in suo ordine lustratis, quod cogitatio non aliud sit quam forma affectionis; et quod hoc nesciatur, quia cogitationes in luce sunt, sed affectiones in calore, et quod ideo super cogitationes reflectatur, non autem super affectiones. Quod cogitatio non aliud sit quam forma affectionis alicujus amoris, etiam illustrari potest per loquelam, quod haec non aliud sit, quam forma soni; simile etiam est, quia sonus correspondet affectioni, et loquela cogitationi, quare affectio sonat, et cogitatio loquitur. Hoc etiam potest perspicuum fieri, cum dicitur, `Aufer sonum a loquela, nam detur aliquid loquelae? similiter aufer affectionem, a cogitatione, num detur aliquid cogitationis?' Inde nunc patet, quod amor sit omne sapientiae, consequenter quod essentia calorum sit amor, et quod existentia illorum sit sapientia; seu idem, quod caeli sint ex Divino Amore, et quod existant ex Divino Amore per Divinam Sapientiam; quare, ut prius dictum est, unum est alterius." [3.] Tunc apud me erat novitius spiritus, qui audiens haec interrogabat, num simile est cum charitate et fide, quia charitas est affectionis, et fides est cogitationis. Et respondit angelus, "Est prorsus simile; fides non aliud est quam forma charitatis, plane sicut [1]loquela est forma [2]soni. Formatur etiam fides a charitate, sicut formatur loquela a sono; formationis modum etiam novimus in caelo, sed non vacat illam hic exponere. Adjecit, "Per fidem intelligo fidem spiritualem, in qua vita et spiritus unice est a Domino per charitatem, nam haec spiritualis est, et per illam fides; quare fides absque charitate est fides mere naturalis, et haec fides est mortua; conjungit etiam se cum affectione mere naturali, quae non aliud est, quam concupiscentia." [4.] Angeli de his loquebantur spiritualiter, ac spiritualis loquela complectitur millia, quae loquela naturalis non potest exprimere, et quod mirum, quae ne quidem possunt in ideas cogitationis naturalis cadere. Postquam angeli haec et illa locuti sunt, abiverunt; et cum recesserunt, quisque ad suum caelum, apparebant stellae circum capita illorum, et cum ad distantiam a me elongati sunt, visi sunt iterum in curribus, ut prius.