De Car. XII, et de amore dominii
Adfuerat diu apud me, primo tempore qualis fuerat in externa forma, quod duravit per annuum tempus, et tunc satis moderate agebat, sed usque subinde eruperunt nefaria quae intus: postea missus est in statum interiorem suum, in quo fuerat cum in mundo, cogitabat intra se, quod nemo in mundo observare potuit, nec voluit ut observaretur, et quoque detectum est, quod per annos loquutus sit cum spiritibus, quae loquela cum illis diu fuit producta, nempe quod loquutus et quomodo responderat, et quod non solum instructus de Domino, et de talibus quae Ecclesiae, sed etiam admonitus saepe, etiam castigatus, et quoque admonitus ut domum proficisceretur et pacem faceret, sed non voluit, voluit semper omnium maximus fieri, sed cum hoc negatum, decrevit delere nomen Domini, per doctrinalia atheistica, tunc quoque incepit tales seu atheos amare ex corde, et prospicere sibi ut tales haberet ad manus cum religionem annihilaret; et tunc quoque in nefaria ruebat, quae non debent nominari (canes) et similia, quae nefaria, sed usque in exteriore forma talia absconderat; et hoc usque dum in pace esset.
